Verdriet en spirituele groei

Lief mens, Jij vraagt me of je je verdrietig mag voelen. Je vraagt me vertwijfeld of dit jouw spirituele groei niet in de weg staat. Of het wel nodig is verdriet toe te staan. Je vraagt me of het beter is je verdriet op te bergen en door te gaan.

Lief mens, Jij vraagt me of je je verdrietig mag voelen. Je vraagt me vertwijfeld of dit jouw spirituele groei niet in de weg staat. Of het wel nodig is verdriet toe te staan. Je vraagt me of het beter is je verdriet op te bergen en door te gaan.
Als iets in jou zegt dat je niet verdrietig moet/mag zijn, dat je je niet bedroefd mag voelen, dan rebelleer je tegen iets dat er is.
Je rebelse houding creëert heel gemakkelijk dat het voelen van verdriet en het ruimte geven aan jouw verdriet rampzalig is en dat je eraan zal bezwijken. Dit is een onuitgesproken en vage veronderstelling dat het angst creëert en als die angst zich ophoopt, raak je in paniek.
Herkenbaar?
De panische angst voor verdriet creëert een heel diepe drang en behoefte om het uit de weg te gaan, om het voelen van verdriet te vermijden.
Hoe deze onderliggende misvattingen op een dieper niveau in je doorwerken is als volgt: hoe dan ook zullen er in het leven situaties zijn die verdrietig zijn en als je vanuit angst en paniek met je verdriet omgaat, zal je er ook van overtuigd zijn/blijven dat je er helemaal onderdoor zal gaan.
Dat is een ingevoegde imprint door duistere krachten en die circuleren rond op collectief vlak. Dit mogen we echt nu gaan loslaten.
Als je dus in deze emotionele of defensieve toestand toch het verdriet ervaart en toelaat kan verdriet bijzonder bitter en onverdraaglijk voelen. En toch is dit niet het gevolg van oprechte droefheid die niet te dragen zou zijn. Elk oprecht, direct en zuiver gevoel kan gedragen worden, welk gevoel het ook is ongeacht om welke reden.
Wat echt ondraaglijk pijnlijk, bitter en beangstigend is, soms zelfs wanhopig maakt, is het gevolg van het innerlijke gevecht en de chaos die deze misvatting creëert.
De overtuiging ‘Ik ga ten onder als ik me verdrietig voel’ is wat we hebben meegekregen op ontelbare manieren. Je vormt mentale concepten die het geloof inhouden dat verdriet ondraaglijk is en zelfs gevaarlijk. Op die manier rechtvaardig je je weigeren om verdriet echt te doorleven, laat staan toe te staan.
Het verstand probeert dus uit alle macht te rechtvaardigen waarom het niet goed is om verdriet alle ruimte te geven. En zo worden illusies gecreëerd. En illusies loslaten is alles wat we hebben geleerd en hetgeen verontmenselijkt, los te laten.
Het ontkennen en verdringen van emoties zal steeds weer herhaald worden in daaropvolgende situaties. Verdrongen en ontkende gevoelens van droefheid verworden tot zelfmededelijden, wanhoop, somberheid en tot depressie. Neem maar een pilletje tegen alles wat je diep van binnen voelt Dan knap je snel weer op. Echt niet! Integendeel.
Ontkennen en verdringen van hoe je je voelt en wat je voelt hebben een vernietigende en verzwakkende invloed, terwijl het zuivere, directe, oorspronkelijke gevoel van verdriet langzaam maar zeker oplost als deze ruimte krijgt om ervaren en doorleefd te worden.
Als je die ervaringen toestaat (en dat is je geboorterecht), zonder te manipuleren door te overdrijven of te ontkennen, zal het zijn natuurlijke verloop volgen.
Doen we het niet, dan wordt zij deel van een vicieuze cirkel, en dan is het toch moeilijk om je daaruit los te maken.

Warme groet
Mieke 
www.miekecoigne.com