Binnenpijn

Een cliënt die belt en heeft enorm veel vragen en de meest brandende vraag die de cliënt heeft, is of de ander wel van haar houdt en voor haar wil kiezen. Ze heeft hemel en aarde bewogen de ander voor zich te winnen, naar zich toe te trekken en weet het zelf allemaal niet meer. De vragen rollen over elkaar heen, ze is als een waterval waar ik als medium heel veel mee kan, maar niet tussen de waterval kom. Dan is ze stil, ze wacht op een antwoord en het enige wat ze wil horen is, Ja die persoon die houdt van je en komt naar je toe. Verder maakt het haar eigenlijk niets uit, sterker nog het leven heeft voor haar geen zin, zonder die ene. Dat ze terug is bij haar ex en de kinderen daar erg blij mee zijn, wordt en passant genoemd, maar daar gaat het allemaal niet om. Ze moet, ze zal, die ene hebben. En waarom reageert die ene niet op haar berichtjes? Waarom zegt die ander niets tegen haar? Ze heeft niet in de gaten dat ze door haar eigen gedrag, deze persoon nooit en te nimmer voor zich zal gaan winnen, zolang als ze blijft doorgaan met wat ze nu doet.

Voorzichtig probeer ik haar een tegenvraag te stellen. Ben je wel gelukkig? Nee, zeker niet ze heeft al gedacht aan zelfmoord, het leven heeft totaal geen zin. Maar ja, ze heeft ook gelezen dat als het je tijd nog niet is, dat je dan tussen hemel en aarde blijft, net zolang totdat je naar boven gaat en ze is bang dat het haar tijd nog niet is, dus zelfmoord plegen dan maar liever niet. Nee, ze is niet gelukkig, verre van dat, ik houd niet van mijzelf sterker nog, ik walg van mijzelf, zegt ze. Dit zijn heftige situaties, waarmee je als medium geconfronteerd kunt worden en vanuit je gevoel moet reageren, hopende dat je de ander een vonkeltje mee kunt geven, om je eigen vuurtje weer aan te steken.

In feite zegt ze, ik voel niets meer, ben afgestompt, niets kan mij meer schelen, ik wil rust. Als ik daarom vraag wat ze nu eigenlijk diep in haar hart wilt, zegt ze. Ik wil rust. Ik zou wel eens een jaar in een hutje op de hei willen zitten, alleen met mijzelf. Ik geef aan, dat ze dat moet doen, maar dat kan niet, want wie betaalt dan de hypotheek. Wie zorgt er voor de kinderen, ik moet toch werken? Dat zijn allemaal omstandigheden, en als je je leven laat leiden door omstandigheden, leid je nooit je eigen leven. Ze begrijpt dit en het gesprek gaat een andere wending krijgen. Ze zag en voelde ineens een lichtpuntje. Ze begon in te zien dat de pijn bij haar diep van binnen verscholen ligt, zover verstopt heeft, dat ze er niet meer bij kan, weggestopt, weggemoffeld. Om er maar niet mee geconfronteerd te hoeven worden en de berg stapelt zich op, zo erg dat het je bij de keel grijpt. Al die pijn diep van binnen, heet binnenpijn.

Wat we niet verwerken aan pijn die ons pad kruist, stapelen we op, net zolang totdat we compleet vervreemd zijn van onszelf. De automatische piloot is daar en de snak naar rust. Pijn die diep van binnen in ons verscholen zit en niet is verwerkt, zit in ons hoofd, met allerlei bijbehorende emoties. En het zijn die emoties die ons bezighouden, elke seconde van de dag. Tot het moment daar is, en er voor ons nog maar één uitweg lijkt te zijn. En dan, godzijdank belt iemand je op en mag je deze persoon wakker schudden, lichtpuntjes meegeven. Draait het gesprek zo dat ze inzichten krijgt in haar eigen proces. Stelt ze zelfs de vraag, hoe is dit ontstaan? Hoe heb ik het zo ver laten komen, is dit iets uit mijn kindertijd? Ja, beaam ik dan, en het feit dat ze deze vraag stelt, daarmee geeft ze zichzelf de ruimte om naar haar binnenpijn te gaan. Ze kan er ineens weer bij, er gaan allerlei lampen nu bij haar branden. Ze staat open voor advies. Wat kan ik dan nu het beste doen, vraagt ze.

Accepteren, accepteren dat het leven nu is zoals het is. Accepteren dat je mag zijn wie jij wilt zijn. Dankbaar zijn voor wat er nu is en als ik dan terugval, vraagt ze. Ik geef aan dat terugval bij haar proces hoort. Dat als je drie stappen vooruit wilt doen, je eerst een stapje terug moet doen, om te voelen dat je daar niet meer wilt zijn en door je kracht, je eigenliefde de moed hebt om dat terugval stapje te zien als een mooi moment. Een moment die je ook accepteert, want als je dat doet, ben je sneller door die pijn heen. Zo ga je binnenpijn verwerken, door jezelf lief te hebben. Door vergeving. Vergeven van diegenen die in jouw ogen die binnenpijn hebben veroorzaakt. Dan volgt vanzelf dat gevoel van dankbaarheid. Liefs Claire